નાનકડા નિઝામે કહ્યું ‘મુઝે આપકી તરહ ગરીબ નહીં રહના હૈ’

પ્રશાંત દયાળ (શતરંજ: પ્રકરણ-18): નિઝામે પોતાની જીંદગીની શરૂઆત એક ગેરેજ મિકનીક તરીકે રાજસ્થાનના બાડમેરમાં શરૂ કરી હતી. પાંચ ભાઈઓમાં સૌથી નાનો હતો, તેના ભાગે તો કયારેય સ્કૂલે જવાનો વખત પણ ન્હોતો, રેતાળ પ્રદેશમાં ઉડતી માટીની ડમરીઓ વચ્ચે તેની જીંદગીની શરૂઆત થઈ, તેને પણ ખબર ન્હોતી, આ ડમરીઓ તેની જીંદગીને કયાં લઈ જશે, નાનો હતો ત્યારેથી જીદ્દી અને ગુસ્સાવાળો હતો, તેની ઈચ્છા પ્રમાણે જ થવું જોઈએ, તેના લક્ષણો જોતા પિતાને લાગ્યું કે હવે આને કામે લગાડવો પડશે, તેના પિતા તેને એક પરિચીતના ગેરેજ ઉપર નોકરીએ મુકવા ગયા ત્યારે તેની ઉમંર માત્ર અગીયાર વર્ષની હતી, તે દિવસે તેણે લાલ કલરની ચડ્ડી અને પીળા કલરનું હાફ ઉપબાયનું શર્ટ પહેર્યું હતું, નિઝામને ગેરેજવાળાએ ઉપરથી નીચે સુધી જોયો, તેને લાગ્યું કે આટલુ બટકુ શું કામ કરશે, નિઝામ નાનો હતો, પણ સામેની વ્યકિતની નજર વાંચી શકતો હતો, તેણે તરત ગેરેજવાળાને જવાબ આપ્યો, ‘ચાચા આપ બોલો વો કામ કરૂગા’ તેમ કહી નજીકમાં પડેલા એક કપડાંના ગાભાને લઈ ગેરેજમાં રીપેરીંગ માટે આવેલી કારને ગાભો મારવા લાગ્યો, અને પછી પિતા અને ગેરેજ માલિક સામે જોતા કહ્યું ‘કૈસે ચમકા દીયાના’ ગેરેજવાળાએ રોજના પાંચ રુપિયાના પગારે નિઝામને રાખી લીધો, થોડા દિવસમાં નિઝામને પણ મઝા પડી ગઈ, તેને મઝા તો કામ કરતા બપોરે શેઠના ઘરેથી આવતા ટીફીનને કારણે પડી ગઈ હતી, તે કામ કરતા કરતા ઘડીયાળ સામે જોયા કરતો, તેને લાગતુ કે કયારે બે વાગે અને શેઠ ટીફીન ખોલે, શેઠ તેને પોતાના ટીફીનમાં જ જમાડતા હતા, ઘણી વખત મીઠાઈ હોય તો કોઈક વખત નિઝામને ભાવતુ ચીકન હોય, જયારે નિઝામ જમતો હોય ત્યારે શેઠ તેને ધ્યાનથી જોતા હતા. જેની નિઝામને ખબર ન્હોતી. નિઝામ પેટ ભરી જમતો, પછી તેના ચહેરા ઉપર જે સંતોષ હોય તે કઈક જુદો જ હોય. 

વધુ વાંચવા માટે લિંક પર ક્લિક કરો -: http://www.meranews.com/news-detail/shatranj-political-encounters-unveiled-part-18