પ્રશાંત દયાળ (ભાગ-12): શરીફખાનની જીંદગીમાં નાટકીય વળાંક આવ્યા હતાં. કોઈ હિન્દી ફિલ્મના હિરોને ટક્કર મારે તેવો હેન્ડસમ હતો. મુળ તે રાજસ્થાનનો વતની હતો. માંડ પ્રાથમિક સ્કૂલ સુધીનું શિક્ષણ તેણે લીધુ હતું. ઘરની ગરીબીને કારણે સ્કૂલ છોડી, રાજસ્થાનથી મુંબઈ આવતી ટ્રકોના ક્લિનર તરીકે કામ શરૂ કર્યુ. પછી તે ખુદ પણ ડ્રાઈવીંગ કરવા લાગ્યો હતો. રાજસ્થાનની રેતાળ જમીનમાંથી તે માયાનગરી મુંબઈમાં પગ મુકતો ત્યારે તેને લાગતું કે તેણે કાયમ માટે મુંબઈ જ રોકાઈ જવું જોઈએ, પણ તેનું નસીબ તેને પાછું રાજસ્થાન લઈ જતુ હતું. લતીફની જેમ શરીફખાનને ખુબ જલદી અને ખુબ બધા પૈસા કમાવાની લાલસા દાઉદ ઈબ્રાહીમ સુધી લઈ આવી હતી. જો કે શરીફખાન કઈ રીતે દાઉદ સુધી પહોંચ્યો તેનો કોઈ ચોક્કસ આધાર નથી.
પહેલી મુલાકાતમાં જ શરીફખાન લતીફને પ્રભાવીત કરી ગયો. શરીફ દાઉદ ગેંગનો શાર્પ શુટર હતો. તેનું નિશાન અચુક હતું. લતીફ દાઉદ જેવી જ પોતાની ગેંગ અમદાવાદમાં ઉભી કરવા માગતો હતો. દાઉદ સાથેની મીટિંગમાં લતીફે શરીફખાન આપવાની વિનંતી કરી અને દાઉદે હા પાડી. જો કે શરીફનું અમદાવાદ આવવું તે દાઉદની જ કોઈ યોજના હતી કે નહીં તેની કોઈને ખબર નથી, પણ જ્યારે લતીફ સામે ચાલી શરીફખાનની માગણી કરી રહ્યો હતો ત્યારે દાઉદને એસ.કે. (શરીફખાન)ને અમદાવાદ મોકલામાં કોઈ વાંધો ન્હોતો. 1990માં લતીફે શરીફખાનને મહિને રૂપિયા 40 હજારના માતબર પગારે નોકરીએ રાખ્યો હતો, તે જમાનામાં અમદાવાદના પોલીસ કમિશ્નરનો પગાર પણ મહિને 40 હજાર ન્હોતો.
શરીફખાન અમદાવાદ આવ્યો ત્યાર બાદ થોડા દિવસ સુધી તો બધુ બરાબર ચાલ્યુ. કારણ હજી એસ.કે. પણ લતીફના ધંધાને સમજવાનો પ્રયત્ન કરી રહ્યો હતો, પણ જેવો તેને ધંધો સમજાઈ ગયો તે સાથે જ શરીફ ખાને લતીફને પાસે બેસાડી સમજાવ્યું કે દારૂના ધંધામાં પણ તારી મોનોપોલી હોવી જોઈએ. માત્ર અમદાવાદમાં જ નહીં આખા ગુજરાતમાં તારો જ દારૂ વેચાવો જોઈએ. લતીફે ત્યારે બહુ સહજતાથી કહ્યુ હતું હા તેવું જ થાય છે. ત્યારે હજી થોડા સમય પહેલા અમદાવાદ આવેલા શરીફખાને લતીફ સામે અમદાવાદ અને ગુજરાતમાં કોણ કોણ તેનો દારૂ ખરીદતા નથી તેની યાદી સામે મુકી હતી.
લતીફ એસ.કે. ની સામે જોતો જ રહી ગયો. શરીફે જે નામોની યાદી લતીફ સામે મુકી હતી તે વાત તો લતીફ ખુદ પણ જાણતો હતો, પણ આટલું બધુ હોમવર્ક શરીફ કેવી રીતે કરી ગયો તેનો અંદાજ આવ્યો નહીં. શરીફે લતીફને સમજાવ્યું કે આપણી પાસે દારૂ ખરીદવાની ના પાડતા લોકોને એક વખત પ્રેમથી સમજાવી જુઓ, નહીંતર મારી બંદુક તેનું કામ કરશે અને લતીફે શરીફની સુચના મુજબ દારૂના વેપાર કરનાર માટે એક ફરમાન જાહેર કરી દીધુ કે દારૂનો ધંધો કરવો જોઈ તો માલ તો મારો જ ઉપાડવો પડશે, નહીંતર મરવા માટે તૈયાર થઈ જાઓ. લતીફના આ ફરમાનને કારણે બુટલેગરોમાં ફફડાટ વ્યાપી ગયો. જે બુટલેગર તેનો માલ ઉપાડતા ન્હોતા તેમની અંદર નારાજગી સાથે ગુસ્સો પણ હતો.જ્યારે જે બુટલેગર તેનો માલ ઉપાડતા હતાં તેમને પણ લતીફની ધંધાની આ પદ્ધતિ પસંદ પડી નહી.
ત્યાર બાદ જે બુટલેગરોએ લતીફનો માલ લેવાની ના પાડી દીધી ત્યાં જઈ શરીફખાન અને તેના માણસો પહેલા ડરાવવા માટે ગોળીબાર કરી આવતા હતાં, પણ અમદાવાદમાં બે વ્યક્તિઓ એવી હતી કે જેમણે લતીફને પડકારી કહ્યુ હતું કે, અમે લડી લેવા તૈયાર છીએ. જેમાં એક હતો હંસરાજ ત્રિવેદી જેનો ઓઢવમાં રાધિકા જીમખાનાને નામે મોટો કારોબાર હતો. જ્યાં દારૂ અને જુગારનો મોટો કારોબાર ચાલતો હતો. બીજો ગોમતીપુરમાં ઈસરાર પહેલવાન હતો. જે શારિરીક રીતે પણ પહેલવાન હોવાને કારણે ઈસરારે પણ લતીફને લડી લેવાની તૈયારી બતાડી હતી. આ વિચિત્ર સ્થિતિ નિર્માણ થઈ હતી. શરીફખાનના કહેવા પ્રમાણે લતીફે ફરમાન તો કરી દીધુ. લતીફ માનતો હતો એટલું સરળ કામ થયુ નહી હંજરાજ અને ઈસરાર જેવા લોકોએ લતીફની સર્વસત્તાધીશ થવાની ઈચ્છાને પડકારી લતીફના અસ્તીત્વ સામે ખતરો ઉભો કરી દીધો હતો.
આમ છતાં લતીફે 80 ટકા ગુજરાત હસ્તગત કરી લીધુ હતું. ગુજરાતમાં લતીફ રોજની પાંચ ટ્રક દારૂ ઠાલવવા લાગ્યો હતો. તે જમાનામાં દરેક ટ્રકે લતીફને પંદર હજાર મળતા હતાં. આમ દારૂના ધંધામાં તે રોજ 75 હજાર કમાતો હતો. ત્યારે આ રકમ બહુ મોટી હતી પણ દાઉદનો કારોબાર જોઈ આવેલો શરીફખાન માની રહ્યો હતો કે લતીફની તાકાત અને ખૌફ જે પ્રકારનો છે તેનો તે ઉપયોગ કરે તો લતીફ હજારોમાં નહીં રોજ લાખો રૂપિયા કમાઈ શકે તેમ છે. અને એક દિવસ શરીફખાને લતીફને દાઉદની જેમ પૈસા કમાવાનો રસ્તો બતાડ્યો અને લતીફ પૈસાના ઢગલા ઉપર બેઠો છે તેવા સ્વપ્નમાં તે રાચવા લાગ્યો હતો. લતીફની જીંદગીમાં શરીફખાન આવ્યો અને તેની જીંદગીનો ટ્રેક બદલાઈ ગયો. લતીફને નજીકથી ઓળખનારા આજે પણ માને છે કે જો શરીફખાન લતીફની જીંદગીમાં આવ્યો ના હોત તો આજે પણ લતીફ જીવતો હોત અને કદાચ આજે પણ તેનો દારૂનો કારોબાર યથાવત રહેતો પણ નિર્ણય લેવાની ક્ષણે લતીફે શરીફની પસંદગી કરી પોતાની જીંદગીને કરૂણ અંજામ તરફ ધકેલી દીધી.
Latif Series Part 12 - http://www.meranews.com/news-detail/Latif-paid-Dawood-man-Sharifkhan-more-money-than-Ahmedabad-CP-salary
No comments:
Post a Comment